درباره من

در شهر کرج، بعد از دو دختر و دو پسر، عصر جمعه 16 مهر 1361 چشمهایم را به روی این دنیا گشودم.
پدرم کشاورز و مادرم خانه دار بوده و هستند.
در سن 15 سالگی سوالی داشتم که کل ذهنم را به خود مشغول کرده بود : "چطور باید زندگی کنم که هنگام مرگ، نقطه هایی روشن در مسیر زندگی ام ببینم و با آرامش چشمانم را ببندم و به دنیای دیگر بروم".
در تمام عمرم سعی کرده ام به این سوال پاسخ بدهم و آن نقطه های روشن را در زندگی ام ترسیم کنم.
در سال 83 در رشته مددکاری اجتماعی در دانشگاه خوارزمی قبول شدم و عاشقانه به این رشته پا گذاشتم.
آنقدر به این رشته علاقه مند بودم که تصمیم گرفتم ادامه تحصیل بدهم و در سال 1388 با اخذ رتبه 6 توانستم وارد مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه علامه طباطبایی در رشته مددکاری اجتماعی بشوم.
بارها دیگران از من می پرسیدن: " از دیدن این همه غم و غصه اذیت نمی شوی" و من یک پاسخ می دادم : " چه من آنها را ببینم و چه نبینم، وجود دارند. لذت من در آن است که برای رفعشان کاری می کنم و شما فقط چشمانتان را به رویشان بسته اید."
هنوز هم عاشقانه این رشته را دوست دارم. اما افسوس می خورم که چرا جایگاه و ارزش خود را در ایران به دست نیاورده است.
در سالهای اخیر برای اینکه بتوانم دغدغه های ذهنیم در حوزه روان شناسی و محیط کار افراد برطرف کنم، مشغول به تحصیل در رشته روانشناسی صنعتی و سازمانی شدم.